deanol lek na cukrzyce

Diabetins – cena. Za suplement diety Diabetins w regularnej cenie trzeba zapłacić dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych (jest to cena za opakowanie zawierające trzydzieści kapsułek, które wystarcza na miesiąc). Pamiętajmy, żeby do ceny suplementu doliczyć jeszcze koszty wysyłki. DMAE may have some benefits for skin, hyperactivity, mood, thinking ability, and memory. But before taking DMAE, talk to your doctor about other medications you use. To avoid a specific type of Leki trafiły już na listę antywywozową, a NFZ kontroluje, jak są przepisywane. Dostępność refundowanych i stosowanych u pacjentów z cukrzycą leków Ozempic i Trulicity spadła, bo Deanol. Deanol. Medicamentos que contêm Deanol Débrumyl Código ATC: N06BX04. Produtor: Pierre Fabre Médicament Portugal. Saiba mais. Tonice Yes and often. Week long supplementation can be slightly stimulating. If I take over a gram in a dose I end up feeling naturally awake. dirkson • 9 yr. ago. I tried DMAE. Found it increased my ability to focus too much. I'd be so incredibly focused on whatever I was doing - Say, typing - that I'd be unable to switch tasks even minorly to get Site Rencontre Pour Personne Marié Gratuit. < powrót do listy artykułów Cukrzyca (diabetes mellitus) to przewlekłe schorzenie metaboliczne, którego przyczyną jest upośledzenie wydzielania insuliny. Zbyt mała ilość tego hormonu przyczynia się do występowania zaburzeń w wykorzystywaniu glukozy przez komórki organizmu, a to z kolei prowadzi do zwiększenia stężenia glukozy we krwi i wydalania jej wraz z moczem. Geneza występowania cukrzycy nie została do tej pory jednoznacznie wyjaśniona, pewnym jest natomiast, że liczba chorych w Polsce sięga dwóch milionów, a kolejny milion stanowią prawdopodobnie osoby, które nie wiedzą o tym, że chorują. Z tego względu tak ważnym jest, by uświadamiać i edukować społeczeństwo, mówić o objawach i prawidłowym leczeniu, umożliwiającym utrzymanie pełnej sprawności i satysfakcji z życia. Istotną rolę w rozwoju choroby pełnią czynniki genetyczne oraz środowiskowe. Ryzyko zachorowania na cukrzycę znacznie wzrasta wraz z wiekiem - dotyczy to przede wszystkim cukrzycy typu II, charakterystycznej dla osób starszych. Rozwojowi cukrzycy typu II sprzyjają nieprawidłowe nawyki żywieniowe, ograniczona aktywność fizyczna, nadwaga i otyłość, palenie papierosów oraz nadużywanie alkoholu, a także nowotwory i stany zapalne trzustki, marskość wątroby czy działanie związków chemicznych, które powodują, że czynność komórek wytwarzających insulinę zostaje zaburzona. Do czynników ryzyka wystąpienia cukrzycy typu I należą częste infekcje w dzieciństwie, choroba u krewnego pierwszego stopnia, obecność stanu przedrzucukrzycowego w czasie ciąży oraz występowanie innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Rodzaje cukrzycy Cukrzyca typu I - inaczej cukrzyca insulinozależna, dawniej młodzieńcza (IDDM - insulin dependent diabetes mellitus), należy do chorób autoimmunologicznych, w których układ odpornościowy organizmu niszczy własne komórki i tkanki. W tym przypadku niszczone są komórki beta wysp Langerhansa trzustki, odpowiedzialne za produkcję i wydzielanie insuliny. Brak insuliny powoduje szybki wzrost poziomu glukozy we krwi i rozwój hiperglikemii. Cukrzyca typu I rozwija się najczęściej u ludzi młodych i dzieci, szacunkowo choruje na nią 5-10% wszystkich diabetyków. Podstawowym sposobem leczenia jest substytucja insuliny i racjonalizacja trybu życia, obejmująca właściwą dietę i umiarkowany wysiłek fizyczny. Cukrzyca typu II - inaczej cukrzyca nieinsulinozależna (NIDDM - non insulin dependent diabetes mellitus), jest chorobą typowo metaboliczną i stanowi około 90-95% przypadków cukrzycy. Organizm zachowuje zdolność wytwarzania insuliny, jednak jej wydzielanie jest upośledzone i/lub komórki docelowe stają się oporne na jej działanie. Ten rodzaj cukrzycy występuje przede wszystkim u osób powyżej 30. roku życia i może powodować stan przewlekłej hiperglikemii, co zazwyczaj pociąga za sobą senność, stany depresyjne, otyłość i nadciśnienie tętnicze (tzw. metaboliczny zespół X). Jej występowanie sprzyja również nawracającym, trudno gojącym się stanom zakaźnym. Leczenie początkowo opiera się na stosowaniu odpowiedniej diety i wprowadzeniu dostosowanego do możliwości wysiłku fizycznego, a także podawaniu doustnych leków hipoglikemizujących. Objawy cukrzycy Na wstępie warto podkreślić, że charakterystyczne objawy cukrzycy typu I pojawiają się gwałtownie i rozwijają w przeciągu kilku tygodni. Są bardzo nasilone, a nieleczone szybko doprowadzają do wyczerpania możliwości kompensacyjnych ustroju i zgonu chorego. Cukrzyca typu II charakteryzuje się z reguły stopniowym rozwojem i skrytym przebiegiem, objawy są mało specyficzne i mogą rozwijać się latami. Jednym z głównych objawów cukrzycy jest oczywiście wysokie stężenie glukozy we krwi. Jako niewykorzystana, gromadzi się w nadmiarze również w innych płynach ustrojowych oraz w przestrzeni międzykomórkowej. Efektem znacznego zwiększenia stężenia glukozy jest (niespotykane w warunkach fizjologicznych) jej przenikanie do moczu, czyli cukromocz/glikozuria. Zaburzenia przemiany glukozy powodują upośledzenie przemian lipidowych. W przypadku braku możliwości wykorzystania glukozy jako źródła energii dochodzi do nadmiernego rozkładu tłuszczów i zwiększenia stężenia produktów ich przemiany w postaci szkodliwych związków chemicznych, zwanych ciałami ketonowymi. Wspomniany nadmiar ciał ketonowych powoduje zakwaszenie organizmu (tzw. kwasicę cukrzycową) oraz wpływa toksycznie na ośrodkowy układ nerwowy. Konsekwencją tych biochemicznych przemian jest duże pragnienie oraz znaczne zwiększenie dobowej objętości wydalanego moczu. Dalszymi objawami, które sugerują cukrzycę jest postępująca utrata masy ciała i odwodnienie, osłabienie, obniżona odporność organizmu, upośledzenie wzroku, świąd w ujściu cewki moczowej (niekiedy także żołędzi u mężczyzn, a warg sromowych u kobiet). Z powodu zaawansowanych zmian naczyniowych i neurologicznych, u pacjentów z cukrzycą, szczególnie w wieku starszym, możemy zaobserwować zaburzenia ukrwienia (uczucie oziębienia stóp), bóle kurczowe łydek oraz zaburzenia czucia powierzchniowego kończyn dolnych, tzw. dwufazowe oddawanie moczu oraz osłabienie erekcji i potencji u mężczyzn. Wynikiem postępujących zmian naczyniowych w kłębuszkach nerkowych jest rozwijająca się z biegiem lat niewydolność przesączania nerek. Jako wyraz pogłębiających się zaburzeń biochemicznych występują: nudności, wymioty, napady głodu, apatia, zmiany skórne, pogłębiająca się senność, aż do stanu śpiączkowego włącznie. Leczenie cukrzycy Leczenie cukrzycy jako choroby przewlekłej jest czasochłonne i wciąż polega przede wszystkim na zwalczaniu objawów oraz zapobieganiu wystąpienia powikłań. Do osiągnięcia zadowalających rezultatów niezbędna jest ścisła i świadoma współpraca pacjenta z lekarzem. W leczeniu cukrzycy dysponuje się: insuliną, która ma uzupełniać niedobory w organizmie drogą wstrzyknięć oraz lekami doustnymi, które pobudzają wewnątrzustrojowe komórki beta wysp trzustkowych do wytwarzania własnej endogennej insuliny. W cukrzycy typu I podstawą leczenia jest insulina - stosuje się ludzką o pośrednim czasie działania oraz analogi długo działające. W utrzymaniu właściwej glikemii podstawą jest samokontrola pacjenta - wielokrotne mierzenie poziomu cukru we krwi, regularne przyjmowanie insuliny, odpowiednia dawka ruchu i zdrowa, zrównoważona dieta. Celem długotrwałego leczenia cukrzycy jest uzyskanie fizjologicznego poziomu glukozy we krwi (tzw. normoglikemii), a także zapewnienie choremu dobrego samopoczucia i stworzenie mu możliwości realizowania się zarówno w życiu społecznym, jak i zawodowym. Dostępne w aptekach doustne leki przeciwcukrzycowe stosowane przy cukrzycy typu II obejmują pochodne sulfonylomocznika i biguanidu. Pochodne sulfonylomocznika Badania nad tą grupą leków trwają od ponad 70 lat i zostały zapoczątkowane zrozumieniem fizjologicznej regulacji stężenia glukozy we krwi. Wzrost glukozy oddziałuje bowiem na kanały potasowe, zależne od uniwersalnych wymienników energii ATP, prowokując szybkie uwalnianie insuliny z komórek beta trzustki. Poszukiwania substancji, które wzmagałyby wydzielanie insuliny niezależnie od stężenia glukozy we krwi poprzez aktywowanie kanałów potasowych, doprowadziły do syntezy pochodnych sulfonylomocznika. Szeroki zakres badań nad tą grupą leków zaowocował pojawieniem się trzech generacji substancji leczniczych, różniących się skutecznością, bezpieczeństwem i czasem działania. Obecnie I generacja pochodnych sylfonylomocznika (karbutamid, tolbutamid, chlorpropamid, tolazamid, acetoheksamid) ze względu na wywoływanie znacznych działań niepożądanych ma jedynie znaczenie historyczne, natomiast II i III generacja do dnia dzisiejszego mają zastosowanie w lecznictwie. W aptekach w Polsce dostępne są więc: gliklazyd, glikwidon i glipizyd z drugiej oraz glimepiryd z trzeciej generacji. Leki na cukrzycę z tej grupy zalecane są pacjentom z cukrzycą typu II z zachowaną czynnością wydzielniczą komórek beta trzustki, u których nie można stosować metforminy lub stosowanie samej metforminy nie przynosi zadowalających efektów. Skuteczne leczenie pochodnymi sulfonylomocznika obniża stężenie glukozy we krwi średnio o 20–40 mg/dl. Działanie pochodnych sulfonylomocznika jest niezależne od stężenia glukozy, co sprawia, że leki te wzmagają wydzielanie insuliny z komórek beta trzustki, nawet w przypadku, gdy poziom glukozy we krwi jest na fizjologicznym poziomie. Niestety, taki charakter działania zwiększa ryzyko wystąpienia przypadków hipoglikemii (zbyt niskiego stężenia glukozy we krwi). Leki te ponadto zmniejszają wydzielanie glukagonu z komórek alfa trzustki oraz zwiększają wrażliwość tkanek na insulinę. Zmniejszają także proces formowania się zakrzepów. Pełny efekt działania tej grupy leków występuje po 2-3 tygodniach ich stosowania i dopiero po upływie tego czasu dokonywana jest właściwa ocena skuteczności leczenia. Poza zwiększonym ryzykiem wystąpienia hipoglikemii, do działań niepożądanych, jakie mogą wywoływać leki tej grupy należą: - przyrost masy ciała, - zaburzenia w obrazie krwi, - uszkodzenie szpiku, - wymioty i biegunka, - zaburzenia czynności wątroby, - skórne reakcje alergiczne, - nadwrażliwość na światło. Niewskazane jest stosowanie pochodnych sulfonylomocznika u osób, u których stwierdzono: - cukrzycę wynikającą z bezwzględnego niedoboru insuliny (np. cukrzycę typu I), - ciężką niewydolność wątroby i nerek, - kwasicę ketonową, - śpiączkę cukrzycową, - nadwrażliwość na leki z tej grupy. Warto również zaznaczyć, że ze względu na przenikanie pochodnych sulfonylomocznika do mleka, nie powinny ich stosować matki karmiące. Obecnie najczęściej stosowanym w leczeniu cukrzycy typu II jest lek trzeciej generacji – glimepiryd, dostępny również na listach leków refundowanych w Polsce. Pochodne biguanidu Należąca do tej grupy metformina stanowi lek na cukrzycę pierwszego rzutu w przypadku cukrzycy nieinsulinozależnej. Pochodne biguanidu zmniejszają stężenie glukozy we krwi w wyniku hamowania jej wchłaniania z przewodu pokarmowego, zmniejszenia wytwarzania w wątrobie oraz nasilenia wychwytu i wykorzystania glukozy w tkankach obwodowych (zwłaszcza w mięśniach szkieletowych). Podstawowe działanie pochodnych biguanidu nie zależy od stanu czynnościowego komórek beta wysp trzustkowych - nie pobudzają ich do wydzielania insuliny, a wręcz powodują zmniejszenie ilości insuliny wydzielanej po posiłku. W rezultacie powodują obniżenie stężenia glukozy we krwi, zarówno na czczo jak i po posiłku, przy niezmienionym lub zmniejszonym poziomie insuliny. Mają korzystny wpływ na metabolizm lipidów, powodują bowiem zmniejszenie stężenia triglicerydów i cholesterolu całkowitego w surowicy krwi. Masa ciała chorych w czasie terapii pochodnymi biguanidu pozostaje niezmieniona lub może ulec stopniowemu obniżeniu. Zmniejszenie nadwagi obserwuje się zwłaszcza w początkowym okresie stosowania. Pełne działanie hipoglikemizujace pochodnych biguanidu ujawnia się po 6-7 dniach leczenia, dlatego dopiero po tym okresie należy dokonywać oceny skuteczności leku. Pochodne biguanidu są stosowane w monoterapii u chorych z niepowikłaną cukrzycą typu II, w przypadku braku właściwej kontroli glikemii po zastosowaniu odpowiedniej diety. Niewskazane jest stosowanie pochodnych sulfonylomocznika u osób, u których stwierdzono: - nadwrażliwość na pochodne biguanidu, - cukrzycę wynikającą z bezwzględnego niedoboru insuliny (np. cukrzycę typu I), - ostre i przewlekłe powikłania cukrzycy, - stany wymagające okresowego podawania insuliny (poważne urazy, oparzenia, zakażenia, okres okołooperacyjny), - zaburzenia czynności nerek, - niewydolność krążenia, - niewydolność oddechową, - zaburzenia czynności wątroby, - alkoholizm, - niedobór witaminy B12. Jeśli stosowanie metforminy oraz pochodnych sulfonylomocznika nie przynosi spodziewanych efektów, sięga się po: - akarbozę, - leki inkretynowe, - inhibitory SGLT2 - tzw. flozyny lub gliflozyny, - pochodne tiazolidynodionu - tzw. glitazony. Jeśli również one nie obniżają glikemii, wdraża się insulinę. Preparaty wspomagające Apteki internetowe dysponują obecnie bogatym asortymentem preparatów wspomagających walkę z cukrzycą. Chorzy znajdą tam specyfiki wspierające utrzymanie równowagi metabolizmu węglowodanów w organizmie oraz produkcję insuliny. Do naturalnych składników, wykorzystywanych w proponowanych suplementach zalicza się między innymi: - wyciąg z cynamonowca, wpływający na utrzymanie prawidłowego poziomu cukru we krwi, - chrom, mający korzystny wpływ na poziom lipidów, - cynk, wspierający ochronę komórek przed stresem oksydacyjnym, - kwas foliowy, witaminy B6 i B12, wpływające na utrzymanie prawidłowego poziomu homocysteiny we krwi, - morwę białą, która przyczynia się do utrzymania równowagi metabolizmu węglowodanów w organizmie, - kozieradkę pospolitą, która pomaga w utrzymaniu prawidłowego poziomu glukozy we krwi, - słonecznik bulwiasty, przyczyniający się do utrzymania prawidłowej wagi i korzystnie wpływający na system odpornościowy. Każda apteka online posiada szeroki zasób suplementów, witamin, herbat i wielosmakowej glukozy, dzięki czemu diabetycy mogą odnaleźć wśród nich specyfik idealny dla swojego organizmu. Artykuł ma charakter informacyjny. Pamiętaj, aby diagnozę i leczenie tego problemu zdrowotnego skonsultować z lekarzem. Źródła: < powrót do listy artykułów Kategorie: CukrzycazdrowiechorobylekarstwalekiNa całym świecie liczba osób z cukrzycą rośnie stale od 1980 roku - tylko w 2014 roku rozpoznano chorobę u 422 milionów osób. Niedawno naukowcy użyli nowego leku do zmniejszenia stężenia cukru we krwi myszy. Leki hamują enzym o nazwie LMPTP, który przyczynia się do rozwoju cukrzycy typu 2, osłabiając wrażliwość organizmu na insulinę. Zespół badaczy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego opracował lek na cukrzycę typu 2 w postaci pojedynczej pigułki, która ma na celu przywrócenie wrażliwości na insulinę u osób chorych. Cukrzyca typu 2 rozwija się, gdy organizm przestaje reagować na insulinę – hormon odpowiedzialny za regulowanie cukru we krwi. Przyczynia się do tego wiele czynników genetycznych oraz obrany styl życia pacjenta. Do tej pory leki nie były w stanie przywrócić funkcji reagowania na insulinę u pacjentów z cukrzycą – zamiast tego filtrowano nadmiar glukozy w ich krwi, który powstawał w wyniku dysfunkcji. Tym razem wydaje się jednak, że będzie można zlikwidować problem u samego źródła. Lek ma hamować enzym o nazwie LMPTP, który najprawdopodobniej przyczynia się do zmniejszenia wrażliwości komórek na insulinę. Dzięki ograniczonej aktywności LMPTP zostaną ponownie włączone receptory insuliny na powierzchni komórek, zwłaszcza tych w wątrobie, które z kolei przywracają zdolność komórek do regulowania nadmiaru cukru we krwi. Może to sprawić, że cukrzyca typu 2 stanie się wyleczalna. Naukowcy karmili myszy dietą wysokotłuszczową, która powodowała u nich wzrost masy ciała oraz wysokie stężenie glukozy we krwi. Wówczas zaczęto podawać zwierzętom lek, który skutecznie przywracał u nich wrażliwość na insulinę, nie powodując żadnych niepożądanych skutków ubocznych. Chociaż wyniki badań okazały się być satysfakcjonujące, zespół badawczy musi nadal testować lek w celu zapewnienia bezpieczeństwa ludzkim próbom klinicznym. Jednak faktem pozostaje, że lekarstwo może prowadzić do nowej strategii leczenia cukrzycy typu 2. ‹ Poprzedni artykuł Następny artykuł › Źródło: Ocena: 7586 odsłon źródło: PAP - Nauka w Polsce, dodano: 11 kwietnia 2022 r. Lek stworzony do leczenia cukrzycy pomaga chorym cierpiącym na niewydolność serca - wynika z badań klinicznych EMPULSE, przeprowadzonych przez międzynarodowy zespół badaczy. Badanie nadzorował prof. Piotr Ponikowski z Wrocławia. Badania dotyczyły niewydolności serca i pacjentów hospitalizowanych z powodu dekompensacji niewydolności serca. Wyniki wieloośrodkowego badania klinicznego EMPULSE opublikowano w prestiżowym czasopiśmie "Nature Medicine" ( Badania te przeprowadził międzynarodowy zespół ekspertów z USA, Australii, krajów Azji i Europy, z Polski, którą reprezentowali naukowcy z Instytutu Chorób Serca Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu - rektor uczelni prof. Piotr Ponikowski oraz dr hab. Jan Biegus. Prof. Ponikowski, współprzewodniczący Komitetu Sterującego, nadzorował przebieg całego badania od etapu tworzenia projektu protokołu aż po interpretację i publikację uzyskanych wyników - poinformowała w środę PAP wrocławska uczelnia. Badania dotyczyły niewydolności serca i pacjentów hospitalizowanych z powodu dekompensacji niewydolności serca. Punktem wyjścia był pomysł, aby do leczenia tych osób zastosować lek, który pierwotnie stworzono z myślą o zupełnie innej chorobie - cukrzycy. Okazało się jednak, że dzięki zastosowaniu tego leku "w nie do końca wyjaśniony sposób znacznie poprawia (się) zarówno jakość życia, jak i rokowanie chorych z niewydolnością serca" - informują autorzy badania za pośrednictwem wrocławskiej uczelni. Badanie prowadzone było od czerwca 2020 do lutego 2021 na grupie 530 pacjentów. Do badania włączeni zostali chorzy z niewydolnością serca, którzy ze względu na nagłe pogorszenie wymagali pilnego przyjęcia do szpitala. Terapię lekiem (lub placebo) rozpoczynano w czasie hospitalizacji i kontynuowano przez 90 dni. Jak się okazało, pacjenci, którzy otrzymywali aktywny lek, mieli znacznie większe szanse na "uzyskanie korzyści klinicznej zdefiniowanej jako mniejsze ryzyko zgonu, hospitalizacji i lepsza jakość życia". "Jest to pierwsze tego typu doniesienie w grupie chorych z ostrą niewydolnością serca, którego konsekwencje dla codziennej praktyki klinicznej będą bardzo znaczące" - informuje uczelnia. PAP - Nauka w Polsce, Roman Skiba Jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, koniecznie polubcie nasz profil na FB! Doustny lek przeciwcukrzycowy. Lek zmniejszający stężenie glukozy we krwi (lek hipoglikemizujący), pochodna sulfonylomocznika. Preparat zawiera substancję glimepiryd Lek dostępny na receptę Nazwa preparatu Postać; dawka; opakowanie Producent Cena 100% Cena po refundacji Amaryl 1 tabletki; 1 mg; 30 tabl. Sanofi-Aventis 5,93 zł 0,00 zł Cena po refundacji lek wydawany bezpłatnie: we wszystkich wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją, dla osób uprawnionych, które ukończyły 75. rok życia 5,01 zł Cena po refundacji lek wydawany za odpłatnością ryczałtową (3,20 zł) do wysokości limitu: we wskazaniach: cukrzyca Uwaga: ceny leków refundowanych są zgodne z przepisami obowiązującymi od 1 lipca 2022 r. Co zawiera i jak działa Amaryl 1 - tabletki? Substancją czynną preparatu jest glimepiryd, doustny lek przeciwcukrzycowy z grupy pochodnych sulfonylomocznika. Leki te stosuje się w celu zmniejszenia stężenia glukozy we krwi w przebiegu cukrzycy typu 2 (dawniej stosowano termin „cukrzyca insulinoniezależna”). Glimepiryd zwiększa uwalnianie insuliny przez komórki beta trzustki w odpowiedzi na fizjologiczny bodziec jakim jest glukoza. Mechanizm działania polega na wiązaniu glimepirydu z białkiem błonowym komórek beta, co skutkuje zamknięciem kanału potasowego i depolaryzacją błony komórkowej. Depolaryzacja powoduje otwarcie kanałów wapniowych i napływ jonów wapnia do wnętrza komórki. Zwiększone stężenie wewnątrzkomórkowego wapnia staje się sygnałem do uwalniania insuliny. Glimepiryd działa także pozatrzustkowo, co prowadzi do zwiększenia obwodowego zużycia glukozy. Stymuluje wychwyt glukozy poprzez komórki tkanki mięśniowej i tłuszczowej (zwiększa liczbę błonowych transporterów glukozy), stymuluje lipogenezę i glikogenogenezę. Zmniejsza także wychwyt insuliny przez wątrobę. U chorych na cukrzycę skuteczna kontrola metaboliczna utrzymuje się przez 24 godziny po podaniu pojedynczej dawki. Po podaniu doustnym glimepiryd jest całkowicie wchłaniany, maksymalne stężenie we krwi uzyskiwane jest po około 2,5 godzinach. Metabolizowany w wątrobie. Wydalany zarówno z moczem jak i z kałem. Kiedy stosować Amaryl 1 - tabletki? Preparat jest wskazany w leczeniu cukrzycy typu 2, gdy metody niefarmakologiczne (dieta, ćwiczenia fizyczne, zmniejszenie masy ciała) nie są wystarczająco skuteczne. Preparat może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z metforminą lub insuliną. Kiedy nie stosować preparatu Amaryl 1 - tabletki? Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu, na inne pochodne sulfonylomocznika lub na sulfonamidy. Nie można także stosować preparatu w przypadku: • cukrzycy typu 1 • śpiączki cukrzycowej • kwasicy ketonowej • ciężkich zaburzeń czynności nerek lub wątroby (w takim przypadku wymagane jest stosowanie insuliny). Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w ciąży i w okresie karmienia piersią. Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując Amaryl 1 - tabletki? Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych. Preparat, podobnie jak inne leki z grupy pochodnych sulfonylomocznika, może powodować wystąpienie hipoglikemii, szczególnie jeżeli posiłki są przyjmowane nieregularnie lub pomijane. Objawy hipoglikemii mogą obejmować: ból głowy, napady głodu (tzw. wilczy głód), nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój ruchowy, agresywność, zaburzenia koncentracji, osłabienie czujności, wydłużenie czasu reakcji, depresję, dezorientację, zaburzenia mowy, zaburzenia widzenia, drżenia mięśniowe, niedowłady, zaburzenia czucia, zawroty głowy, bezradność, utratę samokontroli, majaczenie, drgawki, utratę przytomności, śpiączkę, płytki oddech, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca, a także objawy związane z pobudzeniem współczulnego układu nerwowego, takie jak pocenie się, niepokój, wilgotna skóra, zwiększenie częstotliwości rytmu serca, nadciśnienie tętnicze, kołatanie serca, dławica piersiowa i zaburzenia rytmu serca. Objawy ciężkiego napadu hipoglikemii mogą przypominać udar. Szybka poprawa następuje zwykle po podaniu węglowodanów (cukru). Sztuczne środki słodzące nie są skuteczne. Ustąpienie objawów hipoglikemii może być krótkotrwałe i może wystąpić nawrót hipoglikemii. W przypadku ciężkiej lub długotrwałej hipoglikemii (którą udaje się jedynie częściowo kontrolować za pomocą zwykle stosowanej ilości cukru) konieczna jest natychmiastowa konsultacja lekarska, a w niektórych sytuacjach niezbędna jest hospitalizacja chorego i dożylne podawanie glukozy przez kilka dni. Wystąpieniu hipoglikemii może sprzyjać: • niechęć lub niezdolność do współdziałania z lekarzem, częsta u osób w podeszłym wieku • niedożywienie, nieregularne spożywanie posiłków, pomijanie posiłków, okresy postu • zmiana sposobu odżywiania • spożycie węglowodanów nie adekwatne do podejmowanego wysiłku fizycznego • spożywanie alkoholu, zwłaszcza w przypadku pomijania posiłków • zaburzenia czynności nerek • ciężkie zaburzenia czynności wątroby • przyjmowanie preparatu niezgodnie z zaleceniami, w tym przedawkowanie • niewyrównane zaburzenia wydzielania wewnętrznego gruczołów, np. zaburzenia czynności tarczycy, niedoczynność przysadki mózgowej, niewydolność kory nadnerczy • równoległe stosowanie innych leków. Jeżeli wiesz lub podejrzewasz, że należysz do którejkolwiek z powyższych grup, przed zastosowaniem preparatu poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek. Lekarz może zalecić Ci częste badania laboratoryjne, pozostawanie pod ścisłą kontrolą lub zmianę sposobu leczenia. W okresie leczenia lekarz zaleci regularną kontrolę: • stężenia glukozy we krwi i w moczu, dodatkowo może zalecić także kontrolę stężenia hemoglobiny glikowanej • czynności wątroby • obrazu krwi, szczególnie liczby krwinek białych i płytek krwi (leukocytów i trombocytów). W okresie zwiększonego stresu (np. wypadek, zabiegi chirurgiczne z ostrych wskazań, zakażenia przebiegające z gorączką) może być wskazana czasowa zmiana leczenia na insulinę; należy skonsultować się z lekarzem. Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania preparatu u osób z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby ani u osób poddawanych dializom. U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby wskazane jest leczenie insuliną. Stosowanie preparatu, a także innych pochodnych sulfonylomocznika, u osób z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej wymaga zachowania ostrożności. U tych osób istnieje ryzyko hemolizy krwinek (nieodwracalnego uszkodzenia krwinek) i wystąpienia niedokrwistości hemolitycznej. O ile to będzie konieczne, lekarz może zalecić stosowanie innych leków, nie będących pochodnymi sulfonylomocznika. Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu: • preparat zawiera laktozę; osoby z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy–galaktozy, nie powinny stosować tego preparatu. Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów? Zdolność koncentracji i szybkość reakcji może być zaburzona jeśli cukrzyca nie jest dobrze kontrolowana, zwłaszcza na początku leczenia i w przypadku wystąpienia hipoglikemii (np. podczas stosowania zbyt dużej dawki leku lub skutkiem pominięcia posiłku) oraz gdy występują związane z cukrzycą zaburzenia widzenia. Może to stanowić zagrożenie podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń/maszyn. Należy unikać sytuacji mogących prowadzić do wystąpienia hipoglikemii. Jeżeli hipoglikemia występuje często lub początkowe objawy hipoglikemii są trudne do uchwycenia, należy skonsultować się z lekarzem i rozważyć czy prowadzenie pojazdów lub obsługiwanie urządzeń/maszyn przez chorego jest właściwe. Dawkowanie preparatu Amaryl 1 - tabletki Preparat ma postać tabletek do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem. W okresie leczenia należy zachowywać odpowiednią dietę. Preparat nie jest skuteczny, jeżeli chory nie przestrzega zaleconej diety. Należy pamiętać, że właściwa dieta oraz regularny wysiłek fizyczny wpływają istotnie na kontrolę stężenia glukozy we krwi. Lekarz dostosuje dawkowanie indywidualnie, w zależności od wyników oznaczeń stężenia glukozy we krwi i w moczu. Początkowo 1 mg na dobę; jeżeli nie uzyska się odpowiedniej kontroli glikemii, lekarz zaleci zwiększanie dawki w odstępach 1–2 tygodniowych, aż do dawki zapewniającej skuteczną kontrolę stężenia glukozy we krwi, tj. 2, 3 lub 4 mg na dobę. Dawka większa niż 4 mg na dobę tylko w wyjątkowych przypadkach prowadzi do dalszego zwiększenia skuteczności. Dawka maksymalna wynosi 6 mg na dobę. Jeżeli po przyjęciu dawki 1 mg na dobę u chorego wystąpi hipoglikemia, oznacza to, że glikemia może być kontrolowana wyłącznie za pomocą diety. Preparat może być stosowany w skojarzeniu z metforminą lub insuliną. Leczenie skojarzone może być rozpoczynane wyłącznie pod ścisłym nadzorem lekarza. Lekarz może także zalecić preparat w celu zastąpienia innych dotychczas stosowanych doustnych leków przeciwcukrzycowych. W takim przypadku, aby uniknąć wystąpienia hipoglikemii skutkiem wzajemnego nasilenia działania leków, należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza. W okresie leczenia może wystąpić konieczność dostosowania dawkowania, w celu uniknięcia wystąpienia hipo- lub hiperglikemii. W przypadku zmiany trybu życia, zmiany masy ciała lub wystąpienia innych okoliczności wpływających na kontrolę stężenia glukozy we krwi, należy skonsultować się z lekarzem. Szczególne grupy chorych: W przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby lub nerek stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. Dzieci i młodzież: Ze względu na brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu preparatu u dzieci do 8. roku życia i jedynie ograniczone doświadczenie w stosowaniu preparatu u dzieci 8.–18. roku życia, nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie wiekowej. Sposób stosowania: Preparat należy przyjmować 1 raz na dobę, najlepiej bezpośrednio przed śniadaniem lub w trakcie śniadania. Jeżeli śniadanie zostało pominięte, zaleca się przyjęcie leku na krótko przed pierwszym głównym posiłkiem. Tabletki należy połknąć popijając płynem (nie rozgryzać, nie żuć). W przypadku pominięcia dawki leku, nie należy zwiększać następnej dawki. Czy można stosować Amaryl 1 - tabletki w okresie ciąży i karmienia piersią? W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem! Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek. Stosowanie preparatu w okresie ciąży jest przeciwwskazane. Jeżeli w okresie stosowania preparatu kobieta zajdzie w ciążę lub planuje ciążę, powinna jak najszybciej skonsultować się z lekarzem, ponieważ zalecana jest jak najszybsza zmiana sposobu leczenia na leczenie insuliną. Stosowanie preparatu w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Czy mogę stosować równolegle inne preparaty? Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty. W okresie stosowania preparatu przyjmowanie jakichkolwiek innych leków może mieć miejsce tylko za zgodą lekarza lub na jego zalecenie. Glimepiryd jest metabolizowany z udziałem izoenzymu 2C9 cytochromu P450. Równoległe stosowanie leków, które hamują aktywność tego izoenzymu, takich jak np. flukonazol, znacząco zwiększa ogólnoustrojową ekspozycję na glimepiryd. Równoległe stosowanie leków, które zwiększają aktywność izoenzymu 2C9, takich jak np. ryfampicyna, może zmniejszać skuteczność działania preparatu. Równoległe stosowanie niżej wymienionych leków nasila hipoglikemizujące działanie preparatu i może prowadzić do wystąpienia hipoglikemii: • insulina • doustne leki przeciwcukrzycowe (np. metformina) • fenylbutazon, oksyfenbutazon, azapropazon • salicylany i kwas p-aminosalicylowy • steroidy anaboliczne i męskie hormony płciowe • chloramfenikol • niektóre sulfonamidy długo działające • tetracykliny • chinolony • klarytromycyna • leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny, takie jak: warfaryna, fenprokumon, acenokumarol • fenfluramina • dizopiramid • fibraty • inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE) • inhibitory MAO • fluoksetyna • sulfinpirazon, probenecyd, allopurynol • sympatykolityki • mikonazol, flukonazol • cyklofosfamid, trofosfamid, ifosfamid • pentoksyfiliny (jedynie w przypadku dużych dawek podawanych pozajelitowo) • trytokwalina • guanetydyna. Równoległe stosowanie niżej wymienionych leków osłabia hipoglikemizujące działanie preparatu i może prowadzić do wystąpienia hiperglikemii: • estrogeny, progestageny • leki moczopędne (saluretyki, diuretyki tiazydowe) • glikokortykosteroidy • leki stosowane w leczeniu zaburzeń czynności tarczycy • pochodne fenotiazyny, chlorpromazyna • adrenalina i sympatykomimetyki • kwas nikotynowy (duże dawki) i pochodne kwasu nikotynowego • leki przeczyszczające (długotrwale stosowane) • fenytoina • diazoksyd • glukagon • barbiturany • ryfampicyna • acetazolamid. Klonidyna, rezerpina, leki z grupy beta-blokerów, antagoniści receptora histaminowego H2 mogą powodować zarówno nasilenie, jak i osłabienie działania hipoglikemizującego. Objawy hipoglikemii mogą być osłabione lub zniesione przez równoczesne stosowanie: beta-blokerów, innych sympatykolityków, klonidyny, guanetydyny, rezerpiny. Glimepiryd może zarówno nasilać, jak i osłabiać działanie pochodnych kumaryny (np. warfaryna). Spożywanie alkoholu może osłabiać lub nasilać hipoglikemizujące działanie preparatu w sposób nieprzewidywalny. Kolesewelam zmniejsza wchłanianie glimepirydu z przewodu pokarmowego. Glimepiryd należy przyjmować co najmniej 4 godziny przed przyjęciem kolesewelamu. Jakie działania niepożądane mogą wystąpić przy stosowaniu Amaryl 1 - tabletki? Jak każdy lek, również Amaryl 1, -2, -3, -4 może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych. Rzadko możliwe zaburzenia hematologiczne: małopłytkowość, leukopenia, granulocytopenia, agranulocytoza, erytropenia, niedokrwistość hemolityczna i pancytopenia. Możliwa (częstość nieznana) ciężka małopłytkowość oraz plamica małopłytkowa. Rzadko: hipoglikemia (zwykle występująca nagle, niekiedy o ciężkim przebiegu, niekiedy trudna do wyrównania), zaburzenia smaku, zwiększenie masy ciała, łysienie. Bardzo rzadko: nudności, wymioty, biegunka, wzdęcia, ból i dyskomfort w jamie brzusznej, zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka cholestatyczna, zapalenie wątroby, niewydolność wątroby, zmniejszenie stężenia sodu we krwi, leukoklastyczne zapalenie naczyń, reakcje nadwrażliwości, w tym o ciężkim przebiegu obejmujące duszność, zmniejszenie ciśnienia tętniczego, niekiedy wstrząs. Możliwe jest także wystąpienie działań niepożądanych, dla których nie określono częstości ich występowania: zaburzenia widzenia (szczególnie na początku leczenia, w związku ze zmianami stężenia glukozy we krwi), nadwrażliwość krzyżowa na pochodne sulfonylomocznika, sulfonamidy i ich pochodne, zwiększona aktywność aminotransferaz wątrobowych, skórne reakcje nadwrażliwości, w tym świąd, wysypka, pokrzywka i nadwrażliwość na światło. Przeczytaj też artykuły Cukrzyca typu 2 Inne preparaty na rynku polskim zawierające glimepiryd Amaryl 2 (tabletki) Amaryl 3 (tabletki) Amaryl 4 (tabletki) Diaril (tabletki) Glibetic 1 mg (tabletki) Glibetic 2 mg (tabletki) Glibetic 3 mg (tabletki) Glibetic 4 mg (tabletki) GlimeHexal 1 (tabletki) GlimeHexal 2 (tabletki) GlimeHexal 3 (tabletki) GlimeHexal 4 (tabletki) GlimeHexal 6 (tabletki) Glimepiride Aurovitas (tabletki) Glimorion (tabletki) Glitoprel (tabletki) Symglic (tabletki) Innowacyjny lek na cukrzycę Data publikacji: r. fot. iStock Wrocławska firma rozpoczyna prace nad innowacyjną postacią leku przeciwcukrzycowego. Specyfik będzie przenikał do krwiobiegu przez skórę. Czy nowa droga podawania leków zastąpi z czasem tabletki, które chorzy na cukrzycę przyjmują nawet kilka razy dziennie? Jeśli tak się stanie, można mówić nawet o przełomie. Nic więc dziwnego, że pomysł biotechnologicznej spółki Biotts, o którym tu mowa, zyskał aprobatę ekspertów Narodowego Centrum Badań i Rozwoju (NCBR) w konkursie Szybka Ścieżka. Dzięki temu może być realizowany ze wsparciem środków europejskich z Programu Operacyjnego Inteligentny Rozwój – w wysokości ponad 11,2 mln zł. Całkowita wartość przedsięwzięcia to 14,7 mln zł. Pierwszy etap prac badawczych właśnie wystartował. Wspieranie tego typu obiecujących badań, uruchomionych dzięki zaangażowaniu naukowców i przedsiębiorców, to esencja działania NCBR. Na nowatorską formę leku na cukrzycę czekają przecież miliony pacjentów na całym świecie. W Polsce problem cukrzycy dotyczy aż 9% populacji. Aby ci pacjenci mogli żyć pełnią życia i rozwijać swój potencjał pomimo choroby, potrzebna jest terapia skuteczna, jak najmniej uciążliwa i atrakcyjna cenowo. Takie nowoczesne rozwiązania mogą istotnie zredukować występowanie powikłań u chorych, dając im możliwość dłuższego zachowania aktywności zarówno prywatnej, jak i zawodowej – mówi dr inż. Wojciech Kamieniecki, dyrektor Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. Badania i rozwój produktów leczniczych, w tym opracowywanie nowych postaci leków oraz nośników dla leków, nie tylko Polska uznaje za swój priorytet – zwraca uwagę Małgorzata Jarosińska-Jedynak, minister funduszy i polityki regionalnej. Cukrzyca jest chorobą cywilizacyjną. Eksperci przewidują, że za 20 lat będziemy mieć w skali globalnej już ponad 640 mln chorych. Dlatego trzeba działać szybko i korzystając także z Funduszy Europejskich, poszukiwać nowoczesnych leków oraz technologii, które pozwolą nam wygrać z tą poważną, przewlekłą i kosztowną chorobą – dodaje. Jakość i bezpieczeństwo Zespół badawczy chce stworzyć nową, konkurencyjną względem dostępnych dziś na rynku postać leku przeciwcukrzycowego (z wybranymi substancjami czynnymi) o odpowiedniej szybkości uwalniania. Podstawą pomysłu jest użycie innowacyjnego nośnika opracowanego przez naukowców Biotts, który umożliwia dostarczanie substancji aktywnej przez skórę bez naruszania ciągłości powłok skórnych. Dzięki tej technologii terapia pacjentów z cukrzycą typu 2 ma być bardziej bezpieczna, czyli zapewniać redukcję efektów ubocznych i pozwalać na podanie mniejszej dawki niż w preparatach doustnych. Zagadnienie technologiczne i główny problem badawczy skupiają się na wprowadzeniu substancji leczniczej, w tym przypadku przeciwcukrzycowej, do autorskiego nośnika. Zależy nam na uzyskaniu co najmniej takich samych parametrów leczniczych jak w przypadku standardowych terapii stosowanych w leczeniu cukrzycy typu 2 – tłumaczy dr n. farm. Paweł Biernat, główny badacz projektu i prezes spółki. Specjaliści Biotts skupili się zarówno na nowej formie leku, systemu terapeutycznego do podania przezskórnego, ale także na zwiększeniu biodostępności substancji aktywnej podawanej w ten sposób. Chodzi o to, aby dzięki nośnikowi optymalna dawka leku przedostawała się do krwiobiegu w założonym czasie, pozwalając osiągnąć odpowiednie stężenie we krwi pacjenta. Spodziewamy się, że dzięki temu szybciej zostaną osiągnięte efekty terapeutyczne – mówi dr Jan Meler, kierownik merytoryczny B+R, technolog postaci leku. Co zyskuje pacjent Skóra stanowi trudną barierę dla większości substancji czynnych, ponieważ jej główną rolą jest ochrona organizmu przed czynnikami zewnętrznymi. Mimo to umożliwia wchłanianie pewnych substancji, co wykorzystuje się do transportu niektórych leków. Występują one np. w formie zawiesin, emulsji czy plastrów stosowanych chociażby do miejscowego znieczulenia skóry czy w walce z uzależnieniem od nikotyny. Niestety właściwości ochronne skóry z zasady ograniczają wielkość cząsteczek leków, które przez nią przenikają, a aby dostarczyć dawkę terapeutyczną do krążenia ogólnego, nieraz należy sięgnąć po technologie wspomaganego transportu substancji aktywnych. Znajomość budowy skóry umożliwia współczesnej medycynie efektywne transdermalne aplikowanie leków, co pozwala wykluczyć drogę doustną, która czasami jest obarczona wadami. A tych w przypadku cukrzycy jest wiele. Pacjenci chorujący na cukrzycę typu 2 zmuszeni są do przyjmowania doustnie kilku preparatów leczniczych kilka razy dziennie. Bardzo często chorują oni również na inne choroby cywilizacyjne, np. choroby układu krążenia, lub mają problemy z połykaniem, szczególnie w wieku podeszłym. W konsekwencji przyjmują oni doustnie od kilku do kilkunastu tabletek dziennie, co bardzo często skutkuje dolegliwościami ze strony układu pokarmowego, takimi jak: podrażnienia żołądka i jelit, nudności, zaparcia, biegunka, nadkwaśność, choroba wrzodowa – wylicza dr Jan Meler. Nowa postać leku ma temu zapobiec. Główna zaleta opracowanego przez Biotts rozwiązania to przede wszystkim poprawa komfortu pacjenta i minimalizacja niepożądanych działań za strony przewodu pokarmowego. Wytypowane substancje czynne stosowane w leczeniu cukrzycy typu 2 wymagają precyzyjnego dawkowania ściśle określonej dawki leku. W przypadku naszego rozwiązania to zawsze będzie miejscowa, zewnętrzna aplikacja na powłoki skórne w postaci zbiornikowego systemu transdermalnego, z którego substancja czynna będzie uwalniana przez błonę kontrolującą uwalnianie – wyjaśnia Meler. Dla pacjentów oznacza to istotne ułatwienie codziennej terapii, szczególnie w warunkach domowych. Nowatorska technologia pozwoli też, zdaniem badaczy, na zmniejszenie ryzyka przyjęcia podwójnej dawki leku przez chorego i uzyskanie kontrolowanego procesu podawania leku, a więc zwiększy efektywność farmakoterapii. Kto najbardziej skorzysta na nowej terapii? – Opracowany przez nas produkt może być stosowany przez wszystkich pacjentów dotkniętych cukrzycą typu 2 lub przyjmujących te preparaty w innych wskazaniach. W szczególności grupą docelową będą pacjenci przyjmujący te preparaty w formie doustnej i równocześnie zgłaszający dolegliwości i działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego oraz np. chorzy na cukrzycę typu 2, cierpiący równocześnie na chorobę wrzodową lub zaburzenia wchłaniania z przewodu pokarmowego – wskazuje dr Jan Meler. Poruszenie w laboratoriach Uniwersalny nośnik transdermalny może zainteresować firmy farmaceutyczne planujące wprowadzić na rynek nowe leki przeciwcukrzycowe i producentów systemów transdermalnych. Projekt dopiero wystartował. Zespół badawczy czeka teraz ogrom pracy, począwszy od badań laboratoryjnych, poprzez przedkliniczne, aż po pierwsze testy bezpieczeństwa z udziałem pacjentów. Katarzyna Romanowska, kierownik zarządzający projektu, jest jednak pełna optymizmu, bo jak zauważa, mocną stroną całego przedsięwzięcia są ludzie. Kadra projektu to interdyscyplinarny zespół pasjonatów nauki i innowacyjnych rozwiązań. Zespół tworzą specjaliści i eksperci postaci leków, chemii, biotechnologii, badań przedklinicznych oraz klinicznych. Ponadto kadra B+R jest wspierana przez doświadczony zespół administracyjno-zarządczy. Ma to na celu nie tylko zapewnienie najwyższych standardów w zakresie realizacji projektu, ale także osiągnięcie wszystkich założonych wyzwań, których efektem będzie opracowanie nowej postaci leku przeciwcukrzycowego – mówi. – Uzyskane wsparcie i dofinansowanie z Szybkiej Ścieżki NCBR umożliwi nam przejście od badań przemysłowych aż do badań w warunkach operacyjnych i przeprowadzenia pierwszej fazy badania klinicznego – dodaje. Szybka Ścieżka dla innowatorów Umowa na dofinansowanie projektu, zgłoszonego w konkursie Szybka Ścieżka, została podpisana w marcu br. W aktualnej edycji konkursu, który jest finansowany z Programu Operacyjnego Inteligentny Rozwój, wnioski o dofinansowanie innowacyjnych projektów można składać do 18 czerwca br. Zakończyły się już dwie rundy dedykowane projektom badawczo-rozwojowym realizowanym przez duże przedsiębiorstwa oraz konsorcja złożone z dużych przedsiębiorstw (także z udziałem MŚP lub jednostek naukowych), z budżetem 400 mln zł. Od 21 kwietnia, w kolejnych dwóch rundach z łączną alokacją w wysokości 800 mln zł, aplikować mogą małe i średnie przedsiębiorstwa oraz ich konsorcja (także z udziałem jednostek naukowych). W Szybkiej Ścieżce nie ma ograniczeń tematycznych poza wymogiem, żeby projekty B+R wpisywały się w jedną z Krajowych Inteligentnych Specjalizacji (KIS). Dofinansowanie w tym konkursie mogą uzyskać projekty realizowane poza woj. mazowieckim. Natomiast do 14 maja br. trwa nabór wniosków w Szybkiej Ścieżce dla Mazowsza. Harmonogram konkursów NCBR w ramach POIR znajduje się na stronie NCBR oraz na stronie POIR. Na pytania potencjalnych wnioskodawców telefonicznie (pod numerami telefonów: 22 39 07 170 lub 22 39 07 191 lub 22 39 07 377 ) lub mailowo (info@ odpowiadają pracownicy Punktu Informacyjnego NCBR. Czytaj także: Agencja Badań Medycznych sfinansuje badania naukowców z UMB

deanol lek na cukrzyce